من ایرانی نیستم چون نامم عربی است
من ایرانی نیستم چون وقتی بدنیا آمدم در گوشم اذان عربی خواندند
من ایرانی نیستم چون روزی که به مدرسه رفتم پدر و مادرم قرآن بالای سرم گرفتند و در مدرسه آیین محمد را به من آموختند
... نه گفتار نیک و کردار نیک و گفتار نیک
من ایرانی نیستم چون وقتی ازدواج کردم به آیین عربها و با زبان عربی ازدواج کردم
من ایرانی نیستم چون هزار کیلومتر راه را طی میکنم تا به پا بوس امام هشتم شیعیان و نواده پیامبر اعراب بروم
اما آنسوتر آرامگاه فردوسی نمی روم
من ایرانی نیستم چون اعیاد من فطر و غدیر و مبعث را تبریک می گویم و شاد باش می شنوم
اما نمیدانم جشن سده چه روزیست
من ایرانی نیستم چون دهه محرم سیاه می پوشم و با سر و روی گل آلود عزادار خاندانی می شوم که سرزمینم را گرفتند ، مردانش را کشتند و زنانش را به غنیمت بردند
اما روز مرگ بابک خرمدین را نمیدانم
من ایرانی نیستم چون حرف که می زنم بیشتر به عربی می ماند تا فارسی
من ایرانی نیستم چون عربها _ پ _ ندارند و من می گویم فارسی نه پارسی
من ایرانی نیستم چون در کشوری دنیا آمدم که روی پرچشمش عربی نوشته شده
من آرزوی ایرانی بودن هم ندارم چون آنقدر دست نیافتنی است که آرزویش هم نمی توان کرد
من حسرت ایرانی بودن دارم